Tijdperk 1900-1949
Robert Goddard
De Amerikaan Robert Goddard (1882-1945) bouwt de eerst raket. Hij lanceert de eerste raket op die op vloeibare brandstof werkte.
Dr. Robert Hutchins Goddard was Amerikaans wetenschapper en uitvinder. Pionier op het gebied van de moderne rakettechniek en wordt beschouwd als één van de belangrijkste grondleggers van de ruimtevaart. Goddard is geboren in Worcester, Massachusetts, Verenigde Staten. Zijn vader was uitvinder en handelsreiziger.
Door boeken als Reis naar de maan van Jules Verne en War of the Worlds van H.G. Wells raakte hij al op jonge leeftijd geïnteresseerd in de ruimte en ruimtevaart. Zijn fantasie en inventiviteit werden aangewakkerd door zijn vader die hem een telescoop, microscoop en een abonnement op Scientific American gaf.
Goddard behaalde een bachelor graad aan de Worcester Polytechnic, en behaalde in 1911 zijn PhD graad in Natuurkunde aan de Clark University. Hij heeft daarna een jaar aan Princeton University gestudeerd, en keerde terug naar de Clark University om daar college te gaan geven als assistent hoogleraar in de Natuurkunde.
In 1914 verkreeg hij patenten voor de meertrapsraket en de vloeibare brandstof raket. Vanaf die tijd werkte hij aan het ontwerp van raketmotoren en voerde testen uit. In 1919 schreef Goddard over de mogelijkheid van ruimtevluchten naar de maan, vijftig jaar voordat de eerste mensen op de maan landden.
Op 1 november 1923 voerde hij testen uit met zijn eerste raketmotor die op vloeibare brandstof werkte. Goddard lanceerde de eerste raket met vloeibare brandstof op 16 maart 1926 in Auburn, Massachusetts, Verenigde Staten. De raket voerde een vlucht uit van 2,5 seconden, bereikte een hoogte van 12,5 meter, had een gemiddelde snelheid van 97 kilometer per uur, en landde 56 meter verderop. Deze gebeurtenis wordt ook wel de Kitty Hawk van de rakettechniek genoemd, verwijzend naar de vlucht van de Gebroeders Wright met het eerste motorvliegtuig.
In de jaren daarna experimenteerde Goddard met raketten van verschillende afmetingen. In 1929 rustte hij zijn raketten voor het eerst uit met instrumenten als een thermometer, barometer en een kleine camera. Op 31 mei 1935 bereikte een raket van Goddard een hoogte van 2300 meter. De raket had een lengte van 4,6 meter en woog 38 kilogram. Op 26 maart 1937 haalde een andere raket een hoogte van 2750 meter, de grootste hoogte die met een raket van Goddard is bereikt.
Goddard overleed in Baltimore op 62-jarige leeftijd. Hij was getrouwd met Esther Christine Kisk. Op 1 mei 1959 werd een belangrijk ruimtevaartlaboratorium van NASA gevestigd in Greenbelt, Maryland, Verenigde Staten, en vernoemd naar Goddard: het Goddard Space Flight Center.
Hermann Oberth
Professor Hermann Oberth (1894-1989) ontwikkelde de formules voor de vloeibare brandstofraketten. In 1923 verscheen een boek van Oberth dat bol stond van de formules en berekeningen. Het was niet leesbaar voor een leek en de wetenschap had genoeg kritiek. Toch zou de geschiedenis Oberth op alle punten, tot het kleinste detail, in het gelijk stellen.
Hermann Oberth werd op 25 juni 1894 in Hermannstadt geboren en stierf op 28 december 1989 in Neurenberg. Hij was een van de belangrijkste ruimtevaartwetenschappers en rakettechnologie. Met zijn werken “De raket naar de planeten” in 1923 en “De weg naar ruimtevaart” in 1929 schiep hij de grondbeginselen van een nieuwe technologie.
Ook Orberth was gefascineerd door Jules Verne en begon al tijdens zijn school ruimtevaartplannen te maken.
In 1928 werd hij wetenschapsadviseur van regisseur Fritz Lang voor de film “Frau im mond”. In de herfst van 1929 was zijn eerste raketmotor met vloeibare brandstof een feit. Tijdens het onderzoek werd hij bijgestaan door Wehrner von Braun.
In de 40-er en 50-er jaren volgden er meer publicaties. Van 1955 tot 1959 werkte Hermann Oberth in Hunsville/USA, waar zijn meester leerling Werner van Braun leider van het Amerikaans raketprogramma was geworden.
Zijn wetenschappelijke publicatie worden tot op heden gebruikt.
Wernher von Braun
Wernher von Braun (1912-1977) was geïnspireerd door Oberth en zou het meesterbrein worden achter de raket: de Saturnus-5. Maar voordat Von Braun voor de Amerikanen ging werken werkte hij voor de Duitsers. Dit was voornamelijk tijdens de tweede wereld oorlog. Hij ontwikkelde de V2, welke op zijn beurt weer dood en verderf zaaide in Europa. In 1949 werd de eerste grotere tweetrapsraket gelanceerd. De WAC-Corporal, die gemonteerd was op de neus van een V2. De raket haalde een hoogte van 400 km.
Wernher von Braun is geboren op 23 maart 1912 in Wirsitz. Oorspronkelijk was dit een Duits plaatsje maar nu is het Pools.
Hij studeerde aan de universiteit van Berlijn, waar hij promoveerde op het proefschrift “Probleme de Flüssigkeitsrakete”. In Peenemünde was voor hem een leidende rol weggelegd in het Duitse raketonderzoek, 1932-1945.
Hij was het die twee geheime wapens ontwikkelde. Dat waren de V-1 en de V2. In 1945 werd hij overgebracht naar de Verenigde Staten. Daar, 1945-1950, was hij adviseur voor de Amerikaanse proefvluchten van de V-2. Hierna was hij tot 1960 directeur van Redstone Arsenal te Huntsville, Alabama. Hij had een groot aandeel in de ontwikkeling van langeafstandsraketten en ballistische raketten met klein bereik. Uiteindelijk werd in 1958 de eerste Amerikaanse satelliet in een baan om de aarde gebracht.
Het bedrijf werd door de NASA overgenomen en herdoopt tot George C. Marshall Space Flight Center. Von Braun bleef hier directeur tot zijn ontslagname in 1972. De alom bekende Saturnus raket, ten behoeve van het Apollo-project, is onder zijn leiding tot stand gekomen.
In 1955 werd Wernher von Braun tot Amerikaan genationaliseerd. Von Braun overleed in 1977 in Alexandria, Virginia.
Sergej Pavlovitsj Koroljov (1907-1966) was de man die achter de Russische rakettechnologie zat. Het bouwde de eerste raketten en ontwierp de Spoetnik en Wostok. Ook was hij de bedenker van het eerste ruimtestation. Koroljov was het ook die de eerste Russische raket bouwde. Deze werd op 17 augustus 1953 gelanceerd en bereikte een hoogte van 400 meter. De V2 technologie die in de handen van de Russen was gevallen na de tweede wereld oorlog was ook voor de Sergej van groot belang.
Sergej Pavlovitsj Koroljov is op 12 januari 1907 geboren. Hij werd een van de belangrijkste constructeurs van draagraketten in de voormalige USSR. In 1931 werd Koroljov werkzaam in de GIRD (centraal comité voor de studie naar raket voorstuwing).
Al snel werd hij benoemd tot chef constructeur. In 1934 publiceerde hij “De raketvlucht in de stratosfeer”.
De zuivering van Josef Stalin trof ook Sergej in 1937 en werd naar Siberië verbannen. In 1944 kwam hij vrij en kon naar zijn oude plek terugkeren.
Nadat de Russen een V-2 veroverd hadden werkte hij mee aan de verdere ontwikkeling van de raket. Al snel volgden er testen met de V-2 opvolgers die honden transporteerde. In 1951 werd een zogenaamde R5 voor nucleaire langeafstandsraketten getest, wat een schok was voor de Amerikanen.
Verder ontwikkelingen volgde en hieruit volgde het spoetnik project. Maar dat was nog maar het begin. Hij ontwikkelde ook de Luna en de Wostok.
Hij stierf op 14 januari 1966. Pas hierna bleek dat hij zoveel betekend had voor de Russische ruimtevaart.