Ruimtestation Salyut 7

Salyut 7 (DOS 6) was een ruimtestation dat in 1982 werd gelanceerd door de Sovjet-Unie op 19 april als onderdeel van het Salyut-programma. Het was een verbeterde versie van het vorige ruimtestation, Salyut 6, en was bedoeld voor wetenschappelijke experimenten. Het station was het tweede ruimtestation van de tweede generatie en de laatste van het Salyut-programma.

Het was uitgerust met een aantal geavanceerde instrumenten, die zeer vergelijkbaar waren met de instrumenten van de Salyut 6, waaronder een radar, een infraroodtelescoop, een camera, een laser-afstandsmeting, een wetenschappelijk laboratorium en een zonne-energiepanel. Het station was ook uitgerust met een aantal levensondersteuningssystemen, zoals een zuurstofgenerator, een waterrecycling-systeem en een koelingssysteem.

Salyut 7 werd gelanceerd met een Proton-K raket vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome. Er werden tijdens de levensduur van het station zes bemande expedities (EO)  uitgevoerd, waarvan de tweede expeditie mislukte door problemen met het koppelmechanisme. Er werden bemande (EP) vluchten uitgevoerd die als bezoek worden geclassificeerd en er werden ook enkele onbemande missies gelanceerd, zoals de Progress-schepen, die dienst deden als bevoorradingsschepen.

Een andere gebeurtenis tijdens de levensduur van Salyut 7 was dat op 11 februari 1985 het contact was verloren met het onbemande station, waarna het station op drift raakte. De leiding besloot het ruimtestation te repareren en dat werd uitgevoerd door de kosmonauten van de expeditie EO 4 in juni 1985. Nadat de Soyuz-T 13 was aangemeerd bevestigden de kosmonauten dat het station geen elektriciteit had. Na reparatie van een sensor die bepaalde wanneer de batterijen werden opgeladen duurde het nog aantal dagen voordat het ruimtestation bewoonbaar was.

Foto v.l.n.r.: Anatoli Berezovoy en Valentin Lebedev.

De eerste langdurige expeditie EO 1 begon een maand na de lancering van het ruimtestation door twee kosmonauten die met hun ruimtevaartuig Soyuz-T 5 op 14 mei 1982 een geslaagde koppeling maakte met het station.

Enkele dagen na aankomst op 17 mei lanceerden ze de eerste satelliet vanuit een bemand ruimtevaartuig, de amateur communicatiesatelliet Iskra 2. De Sovjets deden dit om de Amerikanen een stap voor te zijn omdat zij tijdens een Space Shuttle missie, later dat jaar, dit ook van plan waren. Op 18 november lanceerden ze de Iskra 3 die was meegekomen met de Progress 16.

Tijdens deze expeditie werden er twee bemande bezoeken gebracht en waren er vier vrachtvluchten om het station te bevoorraden. 

De bemanning landden met de Soyuz-T 7 op 10 december 1982 in Kazachstan.

Soyuz-T 6 was het eerste bezoekende (EP 1) ruimtevaartuig tijdens expeditie EO 1 en was de tiende vlucht uit het Intercosmos programma. Omdat er problemen waren met de automatische koppelingsprocedure werd de koppeling handmatig uitgevoerd.

Tijdens dit bezoek van achtdagen voerden de kosmonauten medische experimenten uit.

De bemanning van de keerde terug naar aarde met de Soyuz-T 6 op 2 juli 1982.

Foto v.l.n.r.: Aleksandr Ivanchenkov, Jean-Loup Chrétien en Vladimir Dzhanibekov.

Het tweede bemande bezoek (EP 2) tijdens expeditie EO 1 was met Soyuz-T 7 die gelanceerd werd vanaf Baikonur Cosmodrome op 19 augustus 1982.

Tijdens dit bezoek werden door de kosmonauten veel wetenschappelijke experimenten uitgevoerd en oefende ze noodprocedures voor het geval de druk weg viel. Na 19 jaar was Svetlana Savitskaya de tweede vrouw in de ruimte en de eerste die een ruimtestation bezocht.

De bemanning van de keerde terug naar aarde met de Soyuz-T 5 op 27 augustus 1982.

Foto v.l.n.r.: Svetlana  Savitskaya, Leonid Popov en Aleksandr Serebrov.

Het ruimtestation Salyut 7 was onbemand van 11 december 1982 tot 27 juni 1983.

Eind april 1983 werden drie kosmonauten gelanceerd met de Soyuz-T 8, echter mislukte de koppeling met het ruimtestation. Er was een antenne afgescheurd waardoor een visuele koppeling werd ondernomen echter ook deze mislukte waarna deze missie werd afgebroken.

De bemanning keerde enkele dagen later weer terug op aarde.

Foto v.l.n.r.: Aleksandr Serebrov, Vladimir Titov en Gennady Strekalov.

Foto v.l.n.r.: Vladimir Lyakhov en Aleksandr Aleksandrov.

De tweede langdurige expeditie EO 2 ging van start met de lancering van de Soyuz-T 9 op 27 juni 1983, waarna de volgende dag een geslaagde koppeling werd gemaakt met het ruimtestation en het station werd gereactiveerd.

De kosmonauten konden direct aan het werk door de Kosmos 1443 leeg te halen die sinds 4 maart aan het station gekoppeld was, waarna deze weer beladen kon worden voor de terugreis.

Een maand na aankomst werd het ruimtevaartuig geraakt door waarschijnlijk een meteoriet. De schade bleef beperkt tot een deuk van 4 millimeter.

Tijdens deze expeditie werden geen bemande bezoeken gebracht en waren er naast de Kosmos 1443 nog twee vrachtvluchten om het station te bevoorraden. 

De bemanning landden met de Soyuz-T 9 op 23 november 1983 in Kazachstan.

Het ruimtestation Salyut 7 was onbemand van 24 november 1983 tot 9 februari 1984.

Foto v.l.n.r.: Oleg Atkov, Leonid Kizim en Vladimir Solovyov.

De derde langdurige expeditie EO 3 naar het ruimtestation begon met de lancering van de Soyuz-T 10 op 8 februari 1984, waarna de volgende dag een geslaagde koppeling werd gemaakt met het ruimtestation en het station werd gereactiveerd.

Aan boord van het ruimtestation voerde de kosmonauten wetenschappelijke-, technische-, medische- en biologische experimenten uit. De nodige onderhoudswerkzaamheden werden verricht en twee extra zonnepanelen werden geïnstalleerd.

Tijdens deze expeditie werden twee bemande bezoeken gebracht en waren er vijf vrachtvluchten om het station te bevoorraden. 

De bemanning landden met de Soyuz-T 11 op 2 oktober 1984 in Kazachstan.

Soyuz-T 11 was het eerste bezoekende (EP 3) ruimtevaartuig tijdens expeditie EO 3 en was de elfde vlucht uit het Intercosmos programma.

Het was Rakesh Sharma die de geschiedenisboeken in ging als eerste kosmonaut van India. Hij observeerde voornamelijk India vanuit de ruimte maar deed ook onderzoek en technische experimenten.

Tijdens dit bezoek van achtdagen voerden de kosmonauten medische experimenten uit.

De bemanning van de keerde na bijna achtdagen terug naar aarde met de Soyuz-T 10 op 11 april 1984.

Foto v.l.n.r.: Rakesh Sharma, Yury Malyshev en Gennady Strekalov.

Met de lancering van de Soyuz-T 12 vanaf Baikonur Cosmodrome begon het tweede bezoek (EP 4) aan het ruimtestation Salyut 7 tijdens expeditie EO 3.

De Amerikanen maakte in november 1983 bekend dat zij de eerste ruimtewandeling zouden maken die een vrouw zou gaan uitvoeren. De Sovjets dachten daar anders over en voegde kosmonaut Svetlana Savitskaya toe aan de bemanning van deze missie. Zij maakt daarop de eerste vrouwelijk ruimtewandeling en zo troefde de Sovjets de Amerikanen weer af in de ruimterace tussen deze landen.

Tijdens deze missie voerden de kosmonauten verscheidende experimenten op technisch vlak uit.

De bemanning van de keerde na twaalfdagen terug naar aarde met de Soyuz-T 12 op 29 juli 1984.

Foto v.l.n.r.: Igor Volk, Svetlana Savitskaya en Vladimir  Dzhanibekov.

Het ruimtestation Salyut 7 was onbemand van 2 oktober 1984 tot 8 juni 1985.

Foto v.l.n.r.: Viktor Savinykh en Vladimir Dzhanibekov.

De vierde langdurige expeditie EO 4 startte met de lancering van de Soyuz-T 13 naar het ruimtestation op 6 juni 1985, waarna na twee dagen een geslaagde koppeling werd gemaakt met het ruimtestation en het station werd gereactiveerd.

Hun belangrijkste taken waren onderzoek op het gebied van materiaalwetenschap, aardobservatie en experimenten op het gebied van de geneeskunde. Ze voerden ook reparatiewerkzaamheden uit aan het ruimtestation en brachten nieuwe apparatuur aan.

Tijdens deze expeditie werden geen bemande bezoeken gebracht maar werd een kosmonaut afgelost door de volgende expeditie en waren er twee vrachtvluchten om het station te bevoorraden. 

De kosmonauten Vladimir Dzhanibekov (EO 4) en Georgi Grechko (EO 5) landden met de Soyuz-T 13 op 26 september 1985 in Kazachstan.

Foto v.l.n.r.: Alexander Volkov, Vladimir Vasyutin en Georgi Grechko.

De vijfde expeditie EO 5 koppelde met de Soyuz-T 14 aan het ruimtestation op 18 september 1985. Dit was de eerste keer dat een ruimtestation onbemand was tussen twee expedities.

De belangrijkste taak van de bemanning was om te werken aan experimenten en onderhoudstaken in het ruimtestation. Ze voerden ook observaties van de aarde uit en deden onderzoek naar de effecten van gewichtloosheid op het menselijk lichaam. Daarnaast was de missie bedoeld om de betrouwbaarheid van het Soyuz-T ruimtevaartuig te testen en de procedures voor het koppelen van ruimtevaartuigen te verfijnen.

Tijdens deze expeditie werden geen bemande bezoeken gebracht en was er een vrachtvlucht om het station te bevoorraden. 

De kosmonauten Alexander Volkov (EO 5), Vladimir Vasyutin (EO 5) en Viktor Savinykh (EO 4) landden met de Soyuz-T 14 op 21 november 1985 in Kazachstan.

Het ruimtestation Salyut 7 was onbemand van 22 november 1985 tot 15 maart 1986.

Foto v.l.n.r.: Leonid Kizim en Vladimir Solovyov.

De zesde en laatste langdurige expeditie EO 6 naar Salyut 7 startte met de lancering van de Soyuz-T 15 op 13 maart 1985. Het ruimtevaartuig bracht eerste een bezoek aan het ruimtestation MIR en pas op 5 mei koppelde de Soyuz-T 15 aan Salyut 7 waarna het station werd gereactiveerd.

Het belangrijkste doel van de missie was het uitvoeren van experimenten en het testen van apparatuur in het ruimtestation. De bemanning verliet het station op 25 juni waarna het weer aan de MIR koppelde.

Tijdens deze expeditie werden er geen bemande bezoeken gebracht en waren er geen vrachtvluchten om het station te bevoorraden. 

De bemanning landden met de Soyuz-T 15 op 16 juli 1986 in Kazachstan.

Op 29 september 1985 werd de Kosmos 1686 gelanceerd en koppelde enkele dagen later aan het station. In het eerste halve jaar van 1986 werd het ruimtestation in een hogere baan gebracht om het station in 1994 terug naar aarde te sturen.

Door onverwachte hoge zonneactiviteit was er een versneld verval opgetreden, waardoor het ruimtestation uiteindelijk ongecontroleerd op 7 februari 1991 terugkeerde en grotendeels verbrande in de atmosfeer.

Enkel brokstukken van het station belanden in Argentinië.