De geschiedenis van 1971
Foto v.l.n.r.: Stuart Roosa, Alan Shepard en Edgar Mitchell.
Op 31 januari om 21:03 UTC werd de Apollo 14 gelanceerd vanaf lanceerbasis Kennedy Space Center.
Aan boord waren drie astronauten en een maanlander. Na een geslaagde vlucht stapten de astronauten Shepard en Mitchell in de maanlander Antares (LM 8) en ontkoppelden ze deze van de Apollo 14 (CSM 110 ) en landden 5 februari op de maan in de Fra Mauro Highlands.
De astronauten verzamelden totaal 42,8 kilogram aan gesteentemonsters.
Na tweedagen op de maan te zijn geweest lanceerden de twee astronauten zichzelf op 6 februari vanaf de maan om weer een koppeling te maken met de Apollo 14. Zij stapten over in de Apollo 14 en ontkoppelden de maanlander die later op de maan neerstortte.
Na een geslaagde missie landden de drie astronauten op 9 februari in de Stille Oceaan.
De Sovjet Unie lanceerde op 26 februari om 12:14 UTC de Kosmos 398 vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit was de tweede onbemande testvlucht met een T2K ruimtevaartuig met het officiële doel het bestuderen van de atmosfeer. Het ruimtevaartuig werd in een baan om de aarde gebracht waarna er testen werden uitgevoerd aan het voortstuwingssysteem van de maanmodule Lunnyi Korabl (LK).
Het was een succesvolle missie en de Kosmos 398 kwam op 10 december 1995 in de atmosfeer van de aarde waar het deels verbrandde en in de buurt van Hawaii in de Stille Oceaan neerstortte.
Op 19 april om 01:40 UTC werd het ruimtestation Salyut 1 (DOS 1) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Het was het eerste ruimtestation dat werd gelanceerd in de geschiedenis en werd in een lage omloopbaan van de aarde gebracht en werd gebruikt voor wetenschappelijke doeleinden. De Salyut 1 was 15,8 meter lang met een diameter van 4,15 meter en was voorzien een koppelingsmodule.
Na 2929 banen om de aarde te hebben gedraaid in 175 dagen verbrandde de Salyut 1 op 11 oktober in de atmosfeer.
Foto v.l.n.r.: Aleksei Yeliseyev, Nikolai Rukavishnikov en Vladimir Shatalov.
Op 22 april om 23:54 UTC werd de Soyuz 10 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit bemande Sovjet ruimtevaartuig had drie kosmonauten aan boord en zou aan het ruimtestation Salyut 1 koppelen. De vlucht ernaar toe vergde enkele koerscorrectie om zodoende de banen van de twee ruimtevaartuigen op elkaar af te stemmen. De automatische piloot werd op een kleine tweehonderdmeter overgeschakeld op een ander systeem en toen ging het mis, het systeem weigerde. Een handmatige koppeling was de enige mogelijkheid om aan te koppelen, een zachte koppeling lukte maar een harde koppeling waarbij de ruimtevaartuigen echt aan elkaar koppelen mislukte.
Nadat de koppeling mislukte zat er niets anders op dan terug te keren naar aarde, de kosmonauten landen op 24 april op de Steppe van Kazachstan.
Vanaf Cape Canaveral werd de NASA Mariner 8 op 9 mei om 01:11 UTC gelanceerd.
Deze missie naar de planeet Mars verliep niet zo als de bedoeling was, de bovenste trap van de raket ging oscilleren waardoor het gevaarte ging tuimelen. De raket en de lading werden gescheiden en kwamen weer terug in de atmosfeer van de aarde.
De brokstukken van de raket en de Mariner 8 kwamen ongeveer 560 kilometer ten noorden van Puerto Rico in de Atlantische Oceaan terecht.
Op 10 mei om 16:58 UTC werd de Kosmos 419 (Mars 2D) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit Sovjet ruimtevaartuig zou naar de planeet Mars gaan voor onderzoek, maar mislukte. De tijdinstelling om Blok-D te ontsteken was incorrect waardoor deze niet werd ontstoken. Het probleem was dat de instelling 1,5 jaar was in plaats van 1,5 uur. Hierdoor viel de Kosmos 419 weer terug naar aarde en verbrandde in de atmosfeer.
Na de mislukt lancering van de Kosmos 419 werd de identieke Mars 2 op 19 mei om 16:22 UTC gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Het Sovjet ruimtevaartuig zette koers naar de planeet Mars waar het op 27 november in een omloopbaan kwam.
De Marslander werd losgelaten en ging richting het oppervalk van de rode planeet om een zachte landing te maken. Die zachte landing werd een harde landing omdat de parachutes niet ontplooiden waardoor de Mars 2 neerstortte op de planeet. Het was hiermee wel het eerste ruimtevaartuig wat op Mars terecht kwam.
Het derde ruimtevaartuig van de Sovjet Unie naar Mars werd op 28 mei om 15:26 UTC gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Het ruimtevaartuig zette koers naar de planeet Mars waar het op 2 december in een omloopbaan kwam.
De Marslander werd losgelaten en ging richting het oppervalk van de rode planeet om een zachte landing te maken. In tegenstelling tot zijn voorganger Mars 2 maakte Mars 3 een zachte landing op de planeet de Ptolemaeus krater, echter na een kleine twee minuten stopt de communicatie met aarde waardoor de missie mislukte en de aan boord zijnde rover kon zijn werk niet uitvoeren.
Op 30 mei om 18:10 werd de Mariner 9 gelanceerd vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Dit ruimtevaartuig van de NASA was de vijfde missie naar de rode planeet. Na een reis door de ruimte kwam de Mariner 9 op 14 november in een omloopbaan om de planeet Mars en was hiermee het eerste ruimtevaartuig die dat bewerkstelligde. In tegenstelling tot de Sovjet ruimtevaartuigen was er geen lander aan boord.
Tijdens de missie werden er onderzoeken verricht door de instrumenten in de Mariner 9.
Het ruimtevaartuig maakte ruim 7300 foto’s tot het einde van de missie in oktober 1972.
Foto v.l.n.r.: Viktor Patsayev, Georgy Dobrovolsky en Vladislav Volkov.
Op 6 juni om 04:55 UTC werd de Soyuz 11 gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit bemande Sovjet ruimtevaartuig had drie kosmonauten aan boord en koppelde de volgende dag aan het ruimtestation Salyut 1 en maakte deel uit van de Salyut-1 expeditie 1.
De bemanning stuitte op een rokerige atmosfeer bij het betreden van de Salyut 1 en na reparatie van het ventilatiesysteem en dat de rook was opgetrokken konden ze aan boord.
Op dag elf brak er brand uit maar evacuatie was niet noodzakelijk.
Na een toch wel redelijk geslaagde missie aan boord van het ruimtestation keerden de kosmonauten terug naar aarde. Echter ging het totaal mis bij de terugkeer naar aarde, een klep functioneerde niet goed waardoor de lucht de ruimte in lekte en de kosmonauten stikten. Nadat ze geland waren op 29 juni op de Steppe van Kazachstan constateerden de bergingstroepen de lichamen in de capsule, reanimatie mocht niet meer baten.
Na de dramatische afloop van de missie werd besloten dat drukpakken verplicht zijn bij de lancering en landing.
Op 26 juni om 23:15 werden de mock-ups van een onbemande capsule (Soyuz 7K-LOK) en maanlander(LK Model no.4) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De lancering mislukte op het zogenaamde max Q, dit is het punt waarop de atmosferische vlucht van een ruimtevaartuig de maximale dynamische druk bereikt. Dit is belangrijk bij het ontwerp van ruimtevaartuigen, omdat de aerodynamische structurele belasting ervan evenredig is met de dynamische druk.
Het ruimtevaartuig verloor de controle en viel uiteen.
Foto v.l.n.r.: David Scott, Alfred Worden en James Irwin.
Op 26 juli om 13:34 UTC werd de Apollo 15 gelanceerd vanaf lanceerbasis Kennedy Space Center.
Aan boord waren drie astronauten, een maanlander, een maanrover en een maansatelliet. Na een geslaagde vlucht stapten de astronauten Scott en Erwin in de maanlander Falcon (LM 10) en ontkoppelden ze deze van de Apollo 15 (CSM 112 ) en landden 30 juli op de maan in Hadley-Apennine.
De astronauten reden 27.9 kilometer rond op de maan in een maanrover (LRV 1) en verzamelden totaal 77 kilogram aan gesteentemonsters.
Na driedagen op de maan te zijn geweest lanceerden de twee astronauten zichzelf op 2 augustus vanaf de maan om weer een koppeling te maken met de Apollo 15. Zij stapten over in de Apollo 15 en ontkoppelden de maanlander die later op de maan neerstortte.
Tijdens de missie werd er Particles and Fields Subsatellite (PFS 1) gelanceerd.
Na een geslaagde missie landden de drie astronauten op 7 augustus in de Stille Oceaan.
De Sovjet Unie lanceerde op 12 augustus om 05:30 UTC de Kosmos 434 vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
Dit was de derde onbemande testvlucht met een T2K ruimtevaartuig met het officiële doel het bestuderen van de atmosfeer. Het ruimtevaartuig werd in een baan om de aarde gebracht waarna er testen werden uitgevoerd aan het voortstuwingssysteem van de maanmodule Lunnyi Korabl (LK).
Het was een succesvolle missie en de Kosmos 434 kwam op 22 augustus 1981 in de atmosfeer van de aarde waar het verbrandde boven het grondgebied van Australië.
Op 2 september om 13:40 UTC werd de Luna 18 (Ye-8-5 No.407) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De Luna 18 missie van de Sovjet Unie naar de maan bestond uit twee delen. Het eerste was landen op de maan en daarna weer opstijgen en retour naar aarde.
De communicatie met de Luna 18 ging verloren tijdens de landing en deze stortte neer op 11 september op de maan in Mare Fecunditatis.
Op 28 september om 10:00 UTC werd de Luna 19 (Ye-8LS No.202) gelanceerd vanaf lanceerbasis Baikonur Cosmodrome.
De Luna 22 missie van de Sovjet Unie naar de maan had camera’s aan boord en deed onderzoek naar:
- het magnetisch veld;
- de gammastraling op het oppervlak;
- de samenstelling van de maanrotsen;
- het zwaartekrachtveld;
- micrometeorieteten;
- kosmische straling.
De missie eindigde toen de communicatie verloren ging op 1 november 1972.
De NASA lanceerde op 29 september om 09:45 UTC het zonobservatorium OSO 7 vanaf lanceerbasis Cape Canaveral.
Het Orbiting Solar Obervatory 7 (OSO 7) was bedoeld voor het bestuderen van de zon en had twee instrumenten aan boord die continue op de zon waren gericht:
- GSFC X-ray en EUV-spectroheliograaf;
- NRL White-Light Coronagraaf en Extreme Ultraviolet Corona Experiment.
Andere instrumenten waarmee de zon werd bestudeerd waren:
- UCSD Hard Solar X-ray Monitoring instrument;
- UNH zonnegammastraalmonitor;
- MIT Cosmic X-ray Experiment;
- UCSD kosmisch röntgenexperiment.
De OSO 7 heeft zijn werk gedaan tot 9 juli 1974.
Op 5 november om 13:00 UTC werd de eerste Europa-2 raket gelanceerd vanaf lanceerbasis Guiana Space Centre.
De raket lancering mislukte na 150 seconden omdat er problemen waren met de derdetrap van de raket, het was ook de laatste lancering van dit type.
Deze viertrapsraket kon ladingen in 360 kilogram lading in een geostationaire transferbaan brengen was 33 meter hoog met een diameter van 3,05 meter.
De lancering werd uitgevoerd door European Launcher Development Organisation (ELDO), wat de voorloper was van de ESA.
Op 2 december om 17:30 UTC werd de Kosmos 461 gelanceerd vanaf lanceerbasis Plesetsk Cosmodrome.
Deze 330 kilogram wegende astronomie satelliet van de Sovjet Unie ook bekend onder DS-U2-MT no.1 deed onderzoek naar micro meteoroïden en voerde gamma-astronomie uit. Gamma-astronomie is het onderzoeken van gammastraling, de meest energierijke vorm van elektromagnetische straling.
Aan de Kosmos 461 missie kwam een einde op 14 december 1972 en op 21 februari 1979 verbrande de satelliet in de atmosfeer.
Op 27 december om 14:04 UTC lanceerde de Sovjet Unie de eerste Soyuz-M raket vanaf lanceerbasis Plesetsk Cosmodrome.
Deze tweetrapsraket met 4 strap-ons heeft een hoogte van 50 meter en 10,3 meter doorsnede en kon een lading van 6.600 kilogram in een lage omloopbaan brengen.
Het was oorspronkelijk bedoeld voor het lanceren van bemande capsule 7K-VI maar zover is het nooit gekomen.